«Φοβάμαι να το ακούσεις. Φοβάμαι τις αντιδράσεις σου. Μην θυμώνεις, δεν θέλω να σε ενοχοποιήσω. Δεν σε κατηγορώ. Απλώς θυμάμαι….
Όταν έλειπες ώρες στην δουλειά, έμενα ώρες μόνος μου.
Όταν αλλάξαμε γειτονιά, πόλη, πατρίδα για να πάρεις την μετάθεση που τόσο ονειρευόσουν. Αλλάξαμε όμως και σχολείο. Θυμάσαι? Έχασα όλες μου τις παρέες, τους φίλους μου. Και φτου και από την αρχή.
Όταν δούλευες ακόμα και τα σαββατοκύριακα από το σπίτι και παράλληλα έτρεχες να μαγειρέψεις, να καθαρίσεις, να συγυρίσεις. Και να τηγανίσεις και τα αγαπημένα μου κεφτεδάκια. Αχ, πόσο μου λείπουν εκείνα τα τηγανιτά κεφτεδάκια!!!!
Όταν γέννησες την αδερφή μου. Για μένα είπες το έκανες. Για να ‘χω παρέα. Εγώ και αυτή. Δυο κόσμοι αντίθετοι…
Όταν δεν μου χαλούσες κανένα χατίρι, όταν δεν μου έβαζες κανένα όριο….
Θυμάμαι….
Μετά ήρθαν οι ονειρώξεις μου, τα ψάξιμο της σεξουαλικής μου ταυτότητας. Ήθελα να σου πω για την ημέρα που με απέρριψε η Αλίκη, ήθελα να το συζητήσουμε. Μα εσύ ήσουν πολύ κουρασμένη και ο μπαμπάς βιάστηκε να κλείσει το θέμα …..Έτσι είναι η ζωή μου είπε….
Έπειτα ήρθαν οι φίλοι. Άλλοι φίλοι, και άλλοι, και άλλοι. Ήταν σαν εσένα και εκείνον. Δεν έκλαιγαν για Αλίκες που τους απέρριπταν. Έτσι είναι η ζωή έλεγαν. Χανόντουσαν μέσα σε καπνούς από τσιγάρα, αλλιώτικα τσιγάρα. Και μέχρι να σβήσει το τσιγάρο δεν με ένοιαζαν οι απουσίες σας, τα τηγανιτά κεφτεδάκια, η αδερφή μου, η Αλίκη…….
Ωραία ήταν. Αντιμετώπιζα και γω την ζωή σαν εσένα. Και έπειτα ήρθαν και άλλα τσιγάρα και άλλα και άλλα. Και το κατάλαβες και έπεσες με τα μούτρα πάνω μου και ήθελες να ξέρεις που πάω, τι κάνω, τι ονειρεύομαι. Μα εγώ δεν θυμόμουν και πολλά πιά. Και εσένα δεν σε ήξερα.
Δεν σε κατηγορώ. Απλά θυμάμαι…………»
Όλοι αρχίζουν με τον ίδιο τρόπο. Στην αρχή ένα τσιγάρο και η βεβαιότητα ότι «μπορώ να το κόψω ότι ώρα θέλω», ένα μικρό ψέμα, μια μικρή καθυστέρηση, μια μικρή παραχώρηση και τελικά γίνεται τρόπος ζωής. Πολύ σύντομα….
Οι αρνητικές συνήθειες αποκτιούνται γρήγορα και εύκολα και πολύ συχνά είναι αποτέλεσμα μάθησης από παρατήρηση. Υιοθετούμε και ταυτιζόμαστε με τα χαρακτηριστικά και τις συνήθειες των ατόμων που κάνουμε παρέα. Αυτό συμβαίνει πολύ πιο συχνά όταν το άτομο υποφέρει από χαμηλή αυτοεκτίμηση και επιδιώκει την αποδοχή των άλλων για να νιώσει καλά με τον εαυτό του.
Η γονική λοιπόν προστασία έχει θετικά αποτελέσματα στην ανάπτυξη του Παιδιού όταν αυτό συμβαίνει σε μικρότερες ηλικίες, στη φάση όπου τα παιδιά χρειάζεται να είναι υπό την επίβλεψη και αυτό είναι κρίσιμο για την μετέπειτα ανάπτυξή τους.
Σε αυτή την περίπτωση η προστασία από τους γονείς σχετίζεται με την γονική φροντίδα, καθώς αφήνοντας τα παιδιά χωρίς επίβλεψη και έλεγχο των δραστηριοτήτων τους σε μια ηλικία όπου δεν έχουν αποκτήσει ή αναπτύξει αποτελεσματικές δεξιότητες απέναντι στις προκλήσεις, θα μπορούσε να εννοηθεί και ως γονική αδιαφορία.
Παρομοίως, ο ίδιος βαθμός προστασίας του παιδιού από τους γονείς του στην Εφηβεία θα μπορούσε να είναι τόσο επιβλαβής όσο και η έλλειψη προστασίας στα πρώτα χρόνια. Έτσι λοιπόν, όσο το παιδί μεγαλώνει, γίνεται Έφηβος, χρειάζεται περισσότερη ψυχολογική αυτονομία και λιγότερο έλεγχο και επίβλεψη.
Η εφηβεία είναι η περίοδος όπου οι εν δυνάμει Ενήλικες χρειάζεται να μάθουν καινούριους ρόλους, να αντιμετωπίσουν προκλήσεις και να ωριμάσουν συναισθηματικά.
Χρειάζεται να είμαστε δίπλα τους.
Ούτε μπρος, ούτε πίσω….. δίπλα.
